روزی روزگاری در سرزمینی دور همین دور و برا موش باهوشی در مزرعه‌ای سرسبز زندگی می‌کرد. این موش علاوه بر هوش، اعتقاد به موشیت هم داشت، یعنی پایند اخلاقیات موشی بود. بدین صورت که از ته مانده‌های مزرعه تغذیه می‌کرد و کاری با مزرعه‌دار و محصولات زراعی محل زندگیش نداشت. این موش باهاش هر روز که از لانه‌اش بیرون می‌رفت علاوه بر گشتن دنبال یک لقمه نان، رفت و آمدهای مزرعه را نیز زیر نظر می‌گرفت تا بتواند برای آینده‌اش برنامه‌ریزی کند.
این روزها با توجه به کمیاب یا بهتر بگویم نایاب شدن پوشک باید به چند نکته مهم و کلیدی در رابطه با کمبود پوشک در جامعه توجه کرد. در شرایط عادی با توجه به اینکه پوشک‌ها به صورت اسمی تولید داخل محسوب می‌شوند و امسال هم قرار است همه آحاد مردم مخصوصا مسئولین امر در این زمینه دُر افشانی نمایند
شایعه شده که سهم 50 درصدی ایران تو دریای کاسپین یا همون خزر خودمون شده 11 درصد! خب چه کاریه، برای رفاه بیشتر مردم اون 11 درصد رو می‌کردید یه درصد و خلاص. کلی مردم ایران هم کیف می‌کردند هم کف.
یکی بود، یک نبود. در سرزمینی خیلی دور فینگیلیا زندگی می‌کردند و در سرزمینی کمی نزدیک‌تر جینگیلیا پای به عرصه وجود گذاشته بودند. مردم این دو سرزمین که در حد فوق بالا در فلاکت و بدبختی مطلق زندگی می‌کردند،
اولین بار که به خودم اومدم رو به ندای درونم کردم و گفتم: ندا جان من عاشق و شیفته تو شدم.
ندای درونم ناگهان یک چک آبدار خواباند زیر گوشم و گفت: مگه تو خواهر مادر نداری؟!
گفتم: ندا جان، ناسلامتی تو ندای درون منی‌ها، چرا جوگیر میشی؟! ظاهرا بیلبرد زیاد نگاه میکنی تو سطح شهر.
خسته و کوفته از سر کار برگشتم منزل. ندای درونم گفت: چرا این قدر خسته‌ای تو؟
گفتم: امروز سرم حسابی شلوغ بود، کلی کار ریخته بودن سرم. راستی یه خبر خوب.
نخیر، اجازه نیست.
گفتم نه یعنی نه. بشین سرجات.
یکی بود، یکی نبود. در سرزمینی نه چندان دور یک آقا فیله و یک خانوم میله زندگی می‌کردند. با خانوم میله که تا آخر داستان کاری نداریم، چون ممکن است خیلی‌ها دچار حرکات غیرقابل پیش‌بینی و منشوری شده و عنان کار از دست مسئولان امر خارج گردد. پس بر می‌گردیم به آقا فیله خودمان.
یکی بود، یکی نبود. در سرزمینی خیلی نزدیک همین بغل محله خودمان که همه چیز ارزان بود یک آقا فیوز زندگی می‌کرد که پُرفیوز بود و برای خودش مولد نوری محسوب می‌شد. اخوی این بزرگوار کلیدساز و معروف بود به آقا آجیل مشکل گشا.
طنز تنها شکل نوشتار و یا گفتاری است که در نبود آزادی بیان قادر است بهتر از دیگر قالب‌های ادبی به مسائل مهم اجتماعی بپردازد. طنز می‌تواند خواننده یا شنونده را به تبسم یا خنده و همزمان به تفکر وا دارد. اما هدف از طنز چیست؟ آیا هر نوشته خنده‌آوری را می‌توان طنز گفت؟ در ادامه آقای فرهاد ناجی طنزنویس بابلی که در چندین جشنواره سراسری طنز مکتوب مقام کسب نموده است به سوالات خبرنگار تیتر امروز پاسخ می‌دهد.
سلام دوستان، من یک گلابی بودم. الان که در جمع شما هستم هفت روز هست که پاک پاکم. گلابی بودن اولش به نظر خیلی خوب و جذاب می‌آمد و حس آرامش خاصی در درونت حس میکردی ولی بعضی از اطرافیانت زجر میکشیدند، که خب آن وقت‌ها برای من هیچ اهمیتی نداشت.
